ვგრძნობ, რომ სიბერე მომეპარა,
თვალი ძველებურად აღარ მიჭრის,
მუხლებსაც დაეტყოთ სიძაბუნე,
ჩქარი სიარული  უკვე მიჭირს.
სახე დამექსელა ნაოჭებით,
დარდი შემეჩვია ღამ-ღამობით,
ბევრი შევისრულე, რაც მინდოდა,
ბევრიც ჩამეფუშა, რას ვლამობდი.
ზოგან კი დავლაშქრე მწვერვალები,
ზოგან ეკალ-ბარდმა არ გამიშვა,
ბევრი გამიწბილდა ოცნება და
ბევრიც ავიხდინე, როგორც იშვა.
ზოგი მეგობარი დღემდე მომყვა,
ზოგიც მთის ნისლივით გამეფანტა,
ბევრჯერ სიხარულით ზეცას მივწვდი,
ბევრჯერ გული მწარედ გამეფატრა.
ხშირად გამითენდა დღე ფერადი,
ბოლოს შემეჩვია დილა თალხი,
მაინც არ ვაპირებ დანებებას,
სანამდის გავუძლებ, თავს არ დავხრი.
არ მსურს დანებება, ჰე, სიბერევ,
ჯერ ვერ მომერევი, ამას ვხვდები,
გულში ახალგაზრდულ მგზნებარებას
არ სურს შეეკვეცოს ლაღი ფრთები.
კვლავაც ვიზეიმებ გამარჯვებას,
მე ისევ მიხმობენ მწვერვალები,
შენთან მეგობრობას ვერ ავიცდენ,
მაგრამ დამაცადე, გევედრები.