სახელი შენი  ვიღაცისთვის არის იმედი
და შენი თვალი კბილზე ბასრია,
ნეტავი როდის გიმღერებენ  ღრუბელის კაცო,
აქამდე მიწის მესმოდა ლხენა.
ბალახის ნამწვი შეგაფხიზლებს ხანდახან - მჯერა,
როგორც მხრჩოლავი ქათინაური.
დიდი შვებაა შვილები რომ სიზმრებს იხდენენ,
ნერგები უხმო ლოცვას ჭკნებიან.
შენი ძაბრიდან ერბოს ფერი მზე ათბობს სახლებს,
და ჩალის ქუდში თავი ჩვენია.
ხანდახან წვიმაც იწრიტება ძაბრის ყელიდან,
ჰორიზონტს მოსდევს როგორც სიდინჯე,
ან სიჯიუტის ამღვრეული წამოსველება
- სხვადასხვა გზისკენ წასვლას გვიბიძგებს.
აქამდე როგორ გვიმღეროდი ღრუბელის კაცო?
რა ძაფით ქსოვდი დარდის შვეულებს?
ვცოცდებოდით და გვიწყრებოდა შენი გზა-კვალი,
ასე აღმა სვლას გადაჩვეულებს.
ჩვენი ნამღერი რა ხანია დამრეცს გაეკრა
და ბოლო სიტყვა ვერ მოვიშუშეთ.