კვდებიან,  უკან ,აღარასდროს  დაბრუნდებიან
საფლავის პირას,  ვაჟი  უხმოდ მოთქვამს ,ხრიალებს,
  დაღლილ  თვალებში წვიმიანი    ამინდებია,
    მოუხმობს  სატრფოს, მშობელს  , ძვირფას  ადამიანებს,
            დიდი  ხანია, დაწყებულა ვარსკვლავთაცვენა,
სიცარიელე იცრიცება, ,ყველა მკვდარია,
    და მეორდებდა, ტკივილებით    ნაცნობი სცენა,
დადუმებული  საფლავები მარტოდ  არიან . –

წუხილო  ჩემო  ,  ტკბილო  ჩემო    , ცრემლი რად  გინდა.
ნუგეში,ახლა  არ იქნება ასე ,ადვილი.   
ირეკლებოდა  შენი სახლის ღია  ფანჯრიდან
მზის ჩასვენება  უმშვიდესად  და ეს ადგილი
წყნარია ისევ,როგორც მაშინ ,თუმც,  წარმავალი
საფლავები კი, დარჩნენ მარტო,დარჩენენ ეულად.,
  ნაცნობი    სცენა,  ნაადრევად  გაჭაღარავდი

და    იმედები, ტოტებივით,  გადამსხვრეულან
Percy Bysshe Shelley - Death

They die -- the dead return not -- Misery
Sits near an open grave and calls them over,
A Youth with hoary hair and haggard eye --
They are the names of kindred, friend and lover,
Which he so feebly calls -- they all are gone --
Fond wretch, all dead! those vacant names alone,
This most familiar scene, my pain --
These tombs -- alone remain.

Misery, my sweetest friend -- oh, weep no more!
Thou wilt not be consoled -- I wonder not!
For I have seen thee from thy dwelling's door
Watch the calm sunset with them, and this spot
Was even as bright and calm, but transitory,
And now thy hopes are gone, thy hair is hoary;
This most familiar scene, my pain --
These tombs -- alone remain.