როცა ცა ცვდება
და ჩემი ფერი
ერევა ათასობით ნივთს გარშემო,

დღეები კი ტომაჰავკებივით
სკალპებს გვაცლიან
ნაბიჯ-ნაბიჯ;

მეგობრებს როცა ვავიწყდებით
და თვეებს შორის
გამორიყულ ძველარაბულ ლაპიონებს
"ნახვა" ან "მონატრება" აწერია,

მე კი ყოველი დაწოლისას
ვფიქრობ რომ დილით შეიძლება ვერც კი გავიღვიძო
და ამაზე მარჩიელობით
რამდენიმე საათს კიდევ ვმატებ უძილობას,

როცა ჩემი ფერადკანიანი მეზობლები
(რომელთაც სულაც არა აქვთ ფერადი კანი
და გადათეთრებულ სხეულს ალაგ-ალაგ თმა თუ უმუქებს)
(არა)სასურველი ქონების დასაგდებად,
რამოდენიმე კილომეტრს გარბიან ყოველდღიურად
ვფიქრობ რომ ყველაფერი
ტყუილია!

ტყუილია ყველაფერი:
ძილი, სიარული, ჭამა, გამრავლება,
ზიზღი, ომი, მშვიდობა, სამშობლო,
დედამიწა, წყალი და ყველაფერი გარშემო,
ყველაფერი ტყუილია

მხოლოდ ცა არის ნამდვილი,
წვიმებით გახუნებული ცა,
მზით გაჟღენთილი ცა
და თვალებშემხმარი...