ნეტავ მკითხავდე:
სად დაიკარგე?
რახანია არაფერი მსენია შენგან.
აღარ გიღირვარ, რომ დაჯდე და მომიძღვნა რამე?"
გიპასუხებდი:
რა ვქნა, რომ ამ დროს მთლად მიმონებს
მიწის კაპრიზი,
მინავლებულ სულს მიღორძინებს ფოტოსინთეზი.
სავსემთვარობას ეს ბუნებაც ლბილად მომყვება, თითქოს მეთუნეს  გამომყავდეს გრძნობის სასმისზე
ორნამენტები.
ცოტაც მაცადე
და ამ სასმისებს სიცოცხლის ეშხით სავსეს მოგაწვდი.
ცოტაც მაცადე,
ლექსის ემბრიონს ჯერ არა აქვს სრულქმნილი სახე.
დაიხვეწება და მიწისპირულ სასწაულებს შენც დაგანახებ.

ნეტავ მკითხავდე...
მაგრამ შენთვის უხილავი ვარ.
მე თუ არ, ვინმე, სხვა მოგიძღვნის სიტყვის თაიგულს
და მაკურნებლად დაედება შენს სულსა და გულს. სხვა მოუქარგავს მკვეთრ კონტურებს განძივით ფიქრებს,
რასაც ბუნდოვანს ატარებ და სიმშვიდეს გიმღვრევს.

ნეტავ მკითხავდე,
მოხვიდოდე ნეტავ, ჩემამდე
და მეც ლექსების თავშესაფარს აგიშენებდე.