რა დრო დამიდგა, საკუთარ თავს პოეტს ვეძახი...
ამ კარანტინმაც ზედმიწევნით იცის ფიქრები -
ფურცლის საგებზე მიაწვინოს, როგორც მეძავი.
და ჯანდაბასაც - ან რა უჭირს, ჰოდა, ვიქნები.

მხოლოდ აღვნიშნავ, ბევრი ქალი მესაკუთრეა...
ვერ დაიტიეს ამ ლექსებში სხვისი გაკრთომა
და მყისიერად გადაიქცნენ ვერსაკარებად.
მე კი ყოველდღე გოლგოთა მაქვს, მერე აღდგომა.

და ვაღიარებ, შენ ხომ იცი, წერისას უფრო
რა მართალი ვარ, რაღა გითხრა მეტი ამაზე?!
ამ პოეზიას, მაპატიე, სხვას ვერ დავუთმობ,
მხოლოდ შენ მინდა, გამიგო და დარჩე ჯვარცმაზე.

და ჯვარცმა არის ის წუთები, რომ თითებამდე
შემოაღწიოს წყლების მსგავსმა დიდმა განცდებმა.
თითქოს დაგუბულს გზა გაუხსნენს და თითქოს მკლავდნენ...
ასე საჩქაროდ, წამიერად ხელებს გასცდება

სისხლში გადადის - ყრუ ტკივილი. და საფეთქელი...
ყველა ყვირილი, ყელში რაც მყავს დატყვევებული...
და უნებურად დავიძახებ - „ლამა საბაქთან“...
თითქოს ძვლებიდან მწუხარებას ამატყავებენ...

და კვდება ჩემში კიდევ ერთი ზრახვა - ნაყოფი
ამ პანდემიის, კარანტინის - შიში კოვიდის.
მერე ახლიდან ვიბადები, ხდება აქ ყოფნა
უფრო ლამაზი. აღდგომილი შენთან მოვედი.

14.05.2020