მაწანწალას, რომ დაუძახებდნენ სწყინდა, იღრინებოდა, ლედიო, რომ ეტყოდნენ, -უხაროდა, არავის ეკარებოდა, კაციას გარდა, უპატრონომ უპატრონო იცნოო, -ამბობდნენ...
დღენიადაგ, ჭიშკართან იდგა კაცია, დაკარგული შვილის მოლოდინში დამლაპარაკებელს ეძებდა, ქოთნის ჰორტენზია ჰქონდა, დაჰხაროდა, სწამდა, თუ აყვავდებოდა, შვილიც დაუბრუნდებოდა...
ერთხელაც, დარდმა, რომ გააჯერა, სახლსმოდგმულ ფიცრულს ცეცხლი შეუნთო და წავიდა...
  გზად, მამა-შვილს გადაეყარა, კაცს შვილი მხრებზე შეესვა, მამაზე მინდობილ ბავშვს კი ხელები ფრთებივით გაეშალა ჰაერში...
უკან მიბრუნებულ კაციას, მეზობელი შეეგება:
-"ამ მაწანწალას უმადლოდე, სახლი დაწვას, რომ გადაგირჩა, ყეფით აგვიკლო, სანამ აქ არ მოგვიყვანაო..."
იქვე იდგა ლედი, კბილებში ჰორტენზიას გამურული ქოთანი გაეჩრა...
მეორე დღეს, კაციას ბავშვებმა ამცნეს: -შენს ძაღლს მანქანა დაეჯახა და ძია შიომ ხევში გადააგდოო...