ბალახებს ისევ შერჩენიათ
სამო სურნელი,
და ძველი ღობე ძლივს ამაგრებს
მორყეულ ჭიშკარს. . .

. . . სახლი ისევ დგას მოწყენილი,
  ელის ჩამომსვლელს,
ვინც გაანათებს და გაათბობს,
  გააღებს წინკარს;

ელის ბუხარი
  ასანთის გაკვრა - აგიზგიზებას,
რომ გემრიელი, სურნელოვანი
კერძი მომზადდეს. . .

რომ იფუსფუსოს
  წინსაფრიანმა დიასახლისმა
და რომ ოთახი გახალისდეს
  და გამონათდეს. . .

ელის პატარა, ბურძგლა არსება,
  ბედის ანაბრად რომ დაგდებულა,
იქნება ვინმეს დასჭირდეს ისევ,
  სევდით რომ ვეღარ აყეფებულა;

მივარდნილ ბაღჩას შერჩენია
  სამო სურნელი,
იქვე ძველი ჭა დინჯად ელის
  მწურვალს ჩამომსვლელს. . .

და გვიან ღამით,
  მაშინ, როცა
ჭრიჭინების ორკესტრი უკრავს,
  მიტოვებული, ძველი ოდა ოცნებას იწყებს. . .

ნეტავ, ასეთი ჟრიამული
  ჩემს შიგნით დადგეს!
ნეტავ იყივლოს ადრე დილით ჭრელმა მამალმა;
  ნეტავ ბავშვებმა გაირბინონ მწვანე მდელოზე,
ნეტავ სევდის ცრემლს მოუწიოს მალე დამალვა. . .