(მოხუცი კაცის აღსარება)


განშორებების შემდეგ,
როდესაც სახლში ვბრუნდებოდი 
ორიოდე დღით,
თვალები კი კვლავაც გასაქცევად ემზადებოდნენ,
დედა საუბარს მთხოვდა
ათიოდ წუთით.

არაფერი მქონდა სასაუბრო,
არაფერი მქონდა მოსაყოლი,
მხოლოდ სხეულის ნაწილების ჭკუაზე
გავრბოდი მეგობრებში, ქალებში
(რა უნდა მოვუყვე...)

ვიცი, უკვე ვიცი რაც უნდა მომეყოლა,
ვიცი რაზე უნდა გვესაუბრა და

დე, იცი რამდენი რამ მაქვს მოსაყოლი?
ამასწინათ ერთი გოგონა გავიცანი,
არა, ჯერ კი არაფერია სერიოზული,
მაგრამ სულ მასზე ვფიქრობ, მასზე და შენზე,
ვიცი, ვიცი რომ აუცილებლად მოგეწონება,
აი ნახავ მოვიყვან, აქ მოვიყვან შენთან
და ყველანი ბედნიერები ვიქნებით,
მე ყოველ ალიონზე ღუმელს დავანთებ
სანამ გაიღვიძებთ, სულ სითბო იქნება სახლში

დე, იცი ზოგჯერ ისევ მესიზმრება კოშმარები,
მეღვიძება ღამ-ღამობით და
მთვარით ატალახებულ სივრცეს შიშით ვუყურებ,
ალბათ ვყვირივარ კიდეც გამოღვიძებისას
როგორ ბავშობაში, მაგრამ არავინ აღარ შემოდის ჩემ დასამშვიდებლად,
მაკოცე რა...

ის ჯემპრი გახსოვს? დაბადების დღეზე რომ მაჩუქე?
შენი ხელით იყო დე მოქსოვილი
და მეორე დღეს როცა კლასელები დამცინოდნენ
მაგრად ვიჩხუბე,
მერე გატეხილი თავი, ორიოდ ნეკნი და რამდენიმე დაკარგული მეგობარი...
იცი როგორ მიყვარს ის ჯემპრი?

დე, კიდევ გესაუბრებოდი მაგრამ ვატყობ ძილი მოგერია,
ადრე მე მერეოდა ხოლმე როცა შენ მიყვებოდი ზღაპრებს,
ზღაპრებს გიყვები დე, ზღაპრებს...