ვიხილე არენა, სადაც ვიყავი ტორეადორი.
წყვდიადში დამწყვდეულ „პოეტებს“
ამზადებდნენ წარმოდგენისთვის.
ისინი, წითელ ნაჭერზე არა,
სრულქმნილ ლექსებზე ხელდებოდნენ.
ასეთი კი ბევრი მქონდა
და სანამ მგოსნები,
დღის სინათლეს დაინახავდნენ,
მე ისრებს ვთლიდი.
- El matador de toros !
-მამხნევებდა წინაპართა იდუმალი ხმა.
მხრებზე სამეფო მანტია მესხა,
თავზე კი მედგა დაფნის გვირგვინი.
როცა მგოსნებმა სხივი იხილეს,
ცერემონიის დასაწყისშივე,
მკვახედ შევძახე : Toro ! El Toro !
წითელი ლექსი ავიქნიე და
მოვამზადე პირველი დარტყმა.