ღამე დაქცეული მელანია.
ნოემბრის ქარებსაც ნუღარ მიწყენ.
ჩემი სიკვდილი, მელანია,
როგორ უთავბოლოდ დამავიწყდი.

ვწუხვარ- წერილი აგვიანებს.
მეეზოვეები ცლიან ურნებს.
კარგა ხანია განვიკურნე,
მის მერე გავიდა ნაკიანი,
მის მერე ფრინველებს ავედევნე-
განაგდები და განარიყი.
დარდი ავიკიდე იმოდენა,
დარდი იმოდენა არსად იყო,
ისეთი ქარია ოჯალეშში,
შავი იორღა და მერანია,
აღარ მიყვარხარ, მელანია,
უკუღმართ გზებზე მოთარეშეს.

ღამე დაქცეული მელანია.
ნოემბრის ქარებსაც ნუღარ მიწყენ.
ჩემი სიკვდილი, მელანია,
როგორ უთავბოლოდ დამავიწყდი.

რაღა ბარგია ჩემი ბარგი -
ხელისგულებზე დაგიდნება,
სანამ ზამთარი დამიდგება,
ფოთოლცვენაში დავიკარგოთ.
ვიყოთ თაროზე შემოდებით,
მრავალწერტილი რეფრენამდე.
ჩანთებითა და ჩემოდნებით
თბილი ქვეყნებისკენ მივფრინავდეთ.
ჩაით იცილებდე დილის ბურანს,
სიზმარს მიყვებოდე ღამის თავდებს,
მე კი, მიყვარდე ძველებურად
და გაცვეთილ ლექსებს გიკითხავდე