ტატიანა სნეჟინა (პეჩენკინა) (1972-1995) – არ გამომლანძღოთ...

არ გამომლანძღოთ დაუდევარი
და ნუ გახდებით ჩემი მძლევარი,
ნუგეში  მეცით, თანამიგრძენით,
მაბედნიერეთ თუნდაც მცირედით.

ზეცის მიწვდენა მსურდა პეშვებით,
მცირე ხნით ლხენა ნანუგეშების,
ცა შორი იყო, არ მხვდა პატივი,
ძლიერ მბოჭავდა მიწა სასტიკი. 

მსურდა ჩიტივით ცაში ნავარდი,
ზღაპარს მოჰგავდა ჩემი ნანატრი,
ღმერთს არ ენება ფრთების მოცემა,
თვალს მიეფარა მაღლა ოცნება.

დედამიწაზე ვცხოვრობ ეული,
გარიყული და ხელფეხშეკრული.
ვიცი ლივლივით მფრენი ფრთოსნებიც
კუზიან მიწას ჩაეკონებით.

დამეხუჭება ერთ დროს თვალები,
ქვეყნის პატივით დავიკრძალები,
სულს ცისკენ ფრენა დაევალება...
მანამ ნუ მლანძღავთ, გთხოვთ შებრალებას...

არ გამომლანძღოთ დაუდევარი
და ნუ გახდებით ჩემი მძლევარი,
ნუგეში  მეცით, თანამიგრძენით,
მაბედნიერეთ თუნდაც მცირედით.

24 იანვარი, 2021 წ.



Татьяна Снежина (Печенкина) (1972-1995) – НЕ РУГАЙТЕ МЕНЯ…

Не ругайте меня, нерадивую,
Пожалейте меня, несчастливую,
Вы утешьте меня вашей жалостью,
Осчастливьте меня этой малостью.

Я хотела до неба ладошкою
Дотянуться, побыть хоть немножко там,
Только небо уж слишком высокое,
А земля крепко держит жестокая.

Я хотела взлететь вместе с птицею,
Полетать за мечтой-небылицею,
Только крыльев совсем мне не дал Господь,
И мечта улетела до дальних высот.

Вот живу на Земле я совсем одна,
По рукам, по ногам крепко связана,
Знаю – в небе есть птицы крылатые,
Только все лягут в землю горбатую.

И я тоже когда-нибудь вдруг умру.
Похоронят меня с честью на миру.
Вот тогда полетает душа моя…
А пока не ругайте, прошу, меня…

Не ругайте меня, нерадивую,
Пожалейте меня, несчастливую,
Вы утешьте меня вашей жалостью,
Осчастливьте меня этой малостью.

30 июня 1991 года, Москва