მას გადამფრენმა ჩიტებმა უთხრეს,
კალამი ფრთის რომ შველოდა ქავილს.
*
და უპასუხოდ დარჩენილ კითხვებს
რიტორიკაში ეპოვათ თავი
ურჩევდა მუდამ დაუზარებლად,
არ ხმაურობდა მისი ქუსლები
ხოლო განგებას რას უმზადებდა
განგებისთვისაც იყო უცნობი.
სძულდა, ძილისწინ დახურვა კარის,
რკინა - ქცეული თოფის ლულებად,
და აღმოსავლურ უღრუბლო ქარებს,
სულ უძებნიდა დანიშნულებას.
ძაღლი კი ეზოს შიგნიდან ყეფდა
არც დარდი ჰქონდა ქვეყნის, არც ვალი,
და გაცილებით მეტს გვაუწყებდა
ეს დალოცვილი სამი მარცვალი.
არ ვარდებოდა ვარდი სილაზე,
ცოცხლობდა როგორც ლექსის მოტივი,
და იზრდებოდა გვარი - ჭილაძე,
ნედლი ან უფრო ჩვილი ტოტივით.