მზე რომ ამოდის, მე ჩავდივარ. მამის საფლავი
თავს ზემოთ მრჩება. კიდევ უფრო ზემოთ შვილები.
ასეთი არის ნესტიანი ჩემი ამბავი.
ქარის გარეშე. ხშირი სუნთქვით და შეშლილებით.
თავზე ჩაფხუტი. ზედ ფარანი. ხელში წერაქვი.
გვერდით ღარიბი. შავი გრიმი და ხელთათმანი
ხელზე და ფიქრი მეგობარზე, რომ მოირაგვა
შარშან და ზემოთ მიწაში, რომ მისი მართალი
ხორცია. მერე მიადექი ურტყი და ურტყვი...
ცოლი ლოცულობს და არასდროს მემესიჯება,
მიწაში ვარ და ცაში მაზღვევს, ურჩი და უტყვი.
შვილებს მამა და მე კი მუდამ მზე მესიზმრება
როგორ მაბრმავებს.