დრო უმოწყალოდ გადის,
რა გადაარჩენს ფოთლებს,
დარდი, რომელიც დამრჩა?!-
წყალი გადაშლის სიტყვებს..
ზღვა მარილიან ტევრში
გადაისერავს გემებს,
დრო ცნობიერში გვარწევს,
ის უმოწყალოდ გვცელავს,
ყინულებს ჩამიყრის ხელში,
დასერილ ძარღვებს ყინავს.
ის არც ცხოვრებას გვაცდის,
გული კი ძიობს ჭალას,
არ სურს ყინული იყოს,
და თუნდაც ცეცხლის ენა.
დაწყნარდებიან მალე,
წლები ჩამობარდნილ ქოხში,
სიბერის ჯეელი ხელით
გამითბობ დანაოჭებულ კაბას.
არა, ეს არც დარდი არის,
რადგან ეს უბრალოდ ცხოვრობს,
ეს უფრო ოცნებად რჩება,
სიბერის მარხილს ვსდიოთ..
ეს უფრო სუნთქვა არის,
ვიყოთ ამ ქოხში ორნი,
ჩვენი სახეების სახედ
დავბერდეთ, ბევრი ვიყოთ.