სველ ლიანდაგებს უხმოდ დავყურებ
და დგას ესხერში თეთრი სადგური.
თოვლში ვიპოვე ქარვის საყურე,
თოვლში, რომელმაც გამანადგურა.
შენ გაზაფხული გინდა იპკურო,
ან რაღა რჩება გაზაფხულამდე.
მე გშორდებოდი, როგორც საკურას
და ჯიხურებსაც უკვე ხურავდნენ.

ახლა კორდიდან ქალაქს შევსცქერი-
ცათამბრჯენები უნდა ვუშენო...
იდგა სადგურში თეთრი ესხერი
და თეთრ ესხერში თოვდა უშენოდ.

დაპირებული შენი მარადის,
ამოძახილი შენი სულიდან,
ყველა დაბლობი შენისლული და
დამარცხებული ბრძოლა მარაბდის,
არაფერია ასეთ თოვაში.