მინელდა ჩიტების გალობა ტყეში
და ჩვენს შორის ლურჯი საღამო ჩამოწვა.
რამდენი რამის თქმა მსურდა შენთვის,
მაგრამ სოფელი ბინდმა დაფარა.


თეთრი ნისლი და ღამის ჩრდილები,
დადუმებული გზატკეცილები,
ძლივს მბჟუტავი სინათლეები.
მშორდები, ვხედავ უჩინარდები
ყრუ ფოთლების ბნელ შრიალში,
ქარით რომ უყვართ თურმე თამაში,
მე კი ძახილიც არ შემიძლია
და თან ვერაფრით ვივსებ დანაკლისს,
არადა რამდენ რამეს გეტყოდი,
რომ ბედი ავად არ მომქცეოდა,
გამოგდებული ამ ქვეყანაში.

ამ ხმაურში,
გიჟთა ფერხულში,
გაშეშებულ,
შემზარავ სახეთა შორის.
კბილთა ღრჭენაში,
სიცილ-ტირილში,
გაუგებარ შეძახილებში,
სისხლში,
ოფლში,
ძვლებში,
სპერმაში.

მარტო ვდგავარ და ძახილიც არ შემიძლია,
არადა მსურდა მეთქვა
რა მქვია,
რა არის ჩემი სახელი.

მაგრამ სოფელი ნისლმა დაფარა
მინელდა ჩიტების გალობა ტყეში
და ჩვენს შორის ლურჯი საღამო ჩამოწვა.