უილიამ  შექსპირი - სონეტი VII - თარგმნა ოთარ ცისკაძემ

აღმოსავლეთით გაიხედე - ბრწყინავს ცისკარი,
ამოდის მნათი ბაკმიანი, შუქმოციაგე,
ყველა არსება შეჰფოფინებს თვალმოცინარი,
მის უზენაეს ხელმწიფებას პატივს მიაგებს.

როცა მიაღწევს წვეროკინას ცაში აღმასვლის,
მოჰგავს ბრგე ვაჟკაცს, ვიდრე ქვევით დაეღირება,
ყველა მოკვდავის კვლავ შეხარის მზერა ფრთამალი
და თვალს ადევნებს ოქრომზიურ გასეირნებას.

მაგრამ როდესაც ძირს ეშვება ღვაწლშემოსილი,
მოხუცს წააგავს, ბარბაცით რომ ჩაესვენება
და ყველა თვალი ცეცხლოვანი მნათის მორჩილი,
მიაჩერდება ახლა უკვე სხვათა მშვენებას.

თუ უშვილობით სიჭაბუკის გასცდი ზეობას,
ჩაესვენება იმ მზესავით შენი მზეობაც.

17 აგვისტო, 2021 წ.



William Shakespeare – Sonnet VII

Lo! in the orient when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new-appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty;

And having climb'd the steep-up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
Yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage;

But when from highmost pitch, with weary car,
Like feeble age, he reeleth from the day,
The eyes, 'fore duteous, now converted are
From his low tract and look another way:

So thou, thyself out-going in thy noon,
Unlook'd on diest, unless thou get a son.



Sonnet 7 modern English translation
Look! In the east when the glorious sun raises his burning head, all men’s eyes pay tribute to his new, fresh appearance, serving his majesty with looks of awe. And having climbed that steep hill to heaven like a strong youth in the prime of life, mortals still worship his beauty as they watch his golden climb into the sky. But when he staggers away, old and feeble, from his highest point with weary horses, the eyes that were dutiful before, now turn away from him and look elsewhere. So you, yourself, declining from your noonday glory, will die disregarded, unless you beget a son.



подстрочный перевод А.Шаракшанэ

Гляди: когда на востоке благодатное светило
      поднимает пылающую голову, внизу все глаза
      отдают почести этому новоявленному зрелищу,
      служа взглядами его священному величеству;
      и когда оно взобралось на крутой небесный холм,
      напоминая крепкого молодого человека в расцвете лет,
      вгляды смертных по-прежнему любуются его красотой,
      сопровождая его блистательное [золотое] путешествие;
      но когда с высшей точки, на изношенной [утомленной] колеснице,
      как дряхлая старость, оно, шатаясь, покидает день,
      глаза, прежде преданные, отворачиваются
      от этого низкого участка пути и глядят прочь.
      Так и ты, теперь вступающий в свой полдень,
      Умрешь, никому не нужный, если только не заведешь сына.