ხანდახან ისე ხშირად მინდა ამოგთქვა...
ისე ხშირად მინდა თანხმოვნები
მკვეთრად გამოვძერწო პირ-ენა-კბილ-ტუჩით,
რომ ეს სურვილი ნატვრად მექცევა,
აღვრიცხავ საბუღალტროსმაგვარ დავთრებში,
შემდეგ , ამის შემდეგ რა დამატებითი ღირებულების გადასახადი,
რა საგასავალო,
რა კომუნალური მექნება გადასახდელი,
რომ აღიარებულ ვალდებულებებში გადამაქვს,
და გულში ბიზნეს გეგმის მაგვარ დოკუმენტს ვქმნი
და ვდუმდები.
და რომ მგონია, ეს დადუმება ყველაზე ძვირფასი კაპიტალია, ეს მოთმინება-ინვესტიცია...
ამ დროს ცხოვრება ისე მიმაქანებს,
რა მერანი?! რის მერანი?!
არადა თითქოს რა მარტივი იყო,
ყველასთვის, ყველაფრისთვის, ვინც ასე მძაფრად
ასე დაუნდობლად აღმიძრავდა ამის სურვილს,
მეთქვა:წადი, შენი...