მღერროდა გოგო ეკლესიაში
მათზე, ვინც  დარჩა  უცხოელთ კართან ,
  გემებზე,  გაქრნენ რომელნიც  ზღვაში,
იმათზე, ვისაც არ გაუმართლათ.
  ხმა ირხეოდა  ტაძრის  გუმბათთან ,
  სხივებში  კრთოდა    ბეჭები  თეთრად
და სიბნელიდან ჩანდა ,ქათქათა
  კაბის კალთებზე სხივების ფეთქვა.
თითქოს,სუყველას ნატვრა აუხდა,
და შემოცურეს უკან გემებმა,
    უცხოობაში დაქანცულ  ხალხსაც,
    თითქოს,სინათლე  შემოეგებათ.

,  და მხოლოდ, მაღლა,  ისმოდა ზარი,
აღსავლის  კართან    ცრემლები კრთოდა,
  ტიროდა ბავშვი.  ღვთის  მოზიარი.
  რომ უკან, არვინ  დაბრუნდებოდა.