სახლში კარზე კაკუნის ხმა გაისმა.
სანამ უფროსმა შვილიშვილმა კარი გააღო და საქმეში გაერკვა, მისაღებში უმცროსმა შემოირბინა , ხელში სათამაშო მანქანით.

- ვუუუუ, ვუუუ... იიი.
გიო, პოლიცია მოვიდა, უნდა დაგიჭიროს.

- არ დამიჭერს, ნუ გეშინია.
გამატარე, ვნახოთ ერთი რა უნდა.

- დაგიჭერს, ორი პოლიციაა, მოგერევა. - მომენტალურად შეჭმუხნა ცხვირი, ისედაც  კოპებშეყრილმა პატარამ. მერე ისევ გამოიდარა და გააგრძელა თამაში.

გიორგი პოლიციელებთან განმარტოვდა. დაახლოვებით ნახევარი საათის შემდეგ გაისტუმრა და მისაღებში შემობრუნდა.
მხრები აიჩეჩა, ხელის მტევნები გადაატრიალ-გადმოატრიალა, ქვედა ტუჩი გადმოაბრუნა, წარბები შუბლისკენ აზიდა, თავი დახარა , რომ სათვალის ზემოდან გამოეხედა და მიიღო გამომეტყველება: "ჰა, ახლა, მკითხეთ რა მოხდა?!"

- რა მოხდა მამა? - ხმა ამოიღო ქალიშვილმა.

- არც კი ვიცი რა ვთქვა. მგონი რაღაც შეცდომაა. დედაშენის გვარი და სახელი ემთხვევა,
მამის სახელიც, დაბადების წელი, თვე, რიცხვი, გარდაცვალების თარიღი... - ისევ აიჩეჩა მხრები და გაასავსავა ხელის მტევნები გიორგიმ....

- არადა ყველაფერი ემთხვევა...
და რაღაც გამოძიება დაიწყოო, ანდერძის მიხედვით გული ამოუღიათ.
ოღონდ რა გული? ვერ გავიგე, არავის ხელი არ უხლია, არც გაუკვეთიათ და არც არაფერი.

- რაო? - იკითხა გაკვირვებულმა ქალიშვილმა.

- გამოძიება დაიწყოო. იმის გამო, რომ ეს გული სანაგვეში უპოვნიათ სადღაც საბურთალოზე.

- მოიცა, მამა, წესიერად ამიხსენი რა მოხდა. ვერაფერი გავიგე. ვისი გული უპოვნიათ სანაგვეში? - თმას წაატანა ხელი ქალიშვილმა, მოიძრო თმის სამაგრი და ხელახლა გაკეთება დაიწყო.

- ვერც მე გავიგე ვერაფერი,  გული, რომელიც ვითომ ანდერძით დაუტოვა დედაშენმა ვიღაცას, უპოვიათ სანაგვეში.

- ვინ ვიღაცას? ნუ გადამრიე.

- არ თქვეს სახელი და გვარი. ალბათ გამოძიების ინტერესებიდან გამომდინარე.

- კი მაგრამ, რანაირად იპოვნიდნენ, არავის ხელი არ უხლია მისი გულისთვის?

- არ ვიცი, ნოტარიუსში ანდერძია, საქმე გამოძიებაში, ჩვენ დაბარებულები საბურთალოს რაიონის პოლიციაში...
გავერკვევით...
მგონი რაღაც გაუგებრობაა.