წვიმს უთავბოლოდ.  მტვრევად დღეთა მატულობს წყება,
სველი ფოთლებით  ნიღბავს მინა  ღამის  სიფითრეს.
სპლინით დაკემსილ სულს იბრუნებ და ლექსთან წვები,
თუმც კარგად ხვდები- ერთმანეთი გადაიფიქრეთ.

მერე ღრუბლისფრად შემოსილი, იერით თევზის,
გზას ადგები და მხოლოდ  ცაა შენი  თავმდები...
ეგოისტობას გაბრალებდნენ ერთი მიზეზით-
ჯიბექესატი ვერცერთ  იმედს  ვერ ამართლებდი.