მშიერი ძაღლივით დაიძურწება სხეულში შიში.
დიდი ხანია გოლგოთის გზას ვადგავარ.
დაღლილი სული უკვე ვეღარ მიათრევს სხეულს-
ვიჩოქები.
ტიალმა მუხლებმაც დაკარგა ძალა.
დამღალა მიწამ,
რომელსაც ათწლეულებია
სისხლნაკლული ხელისგულებით ვაფხვიერებ.
მიწა კი აღარაა ნისლივით ფაფუკი,
დიდი ხანია უკვე აღარ იძლევა ნაყოფს.
ისიც ჩემსავით არის დაღლილი სიცოცხლისგან.
დაბერდა მიწა.
მეც დავბერდი.
ჩამომაბერა მარტოობის გრძელმა დღეებმა
ხალხით პირთამდე გავსებულ სახლში.
-ტყუილად წვალობ! დაანებე ამ მიწას თავი!-
ზამთრის ღამესავით მიჭერენ მარწუხებს შვილები.
ყურს არ ვათხოვებ.
-რიღასთვის წვალობ?!- ღრიალებენ ჩემი შვილები.
მათი წითელი ხაზებით დაბზარულ მზერაში,
მგლის სიავეა.
ჯერ კიდევ გუშინ იყო,
როცა ისინი ღრიალებდნენ,
მე კი ხელისგულებზე ვიწვენდი და
ქარით ატოკებული ლერწამივით ვირწეოდი
მათ დასამშვიდებლად.
იმედი მქონდა....
მათაც ჰქონდათ ჩემი იმედი,
რომ ყველა ჯერზე, როცა მუხლებს გადაიყვლეფდნენ,
ხელისგულებზე დავიწვენდი და დავამშვიდებდი.
ისევ ღრიალებენ და კვლავ სჭირდებათ დამშვიდება.
რა დრო გასულა.
როდის გადიყარა ნისლივით წლები,
აღარ შემრჩა ხელებში ძალა,
ჩემს ხელისგულებს ვეღარ მოაქვთ იმათთვის შვება.
მე ხმა აღარ მაქვს.
აღარც ძალა შემორჩა მაჯებს.
გაძაღლებული ცხოვრება კი მკვდარი ლეშივით მკიდია მხრებზე.
და მეშინია.
სიკვდილის არა,
იმ ბოლო გორახის დაცემის შემდეგ
ჩამომდგარ სიჩუმეში აბღავლებულმა სინდისმა
არ დააყრუოს შვილები ჩემი.
ვშიშობ
და იქნებ ამ ხმის მიჩუმების იმედად ვიბრძვი.
მშიერი ძაღლის შეუცდომელი ყნოსვით დაიძურწება სხეულში შიში
და ჩემს სისხლნაკლულ ხელისგულებს ყოველღამ ლოკავს.
მე კი ჯიუტად
უთენია ვდგები და ვიბრძვი -
დაბერებული სხეულით ვეჯახირები ხანმრავალ მიწას.
ჩვენი შეხვედრა რქებდამტვრეული ერკემლების ბრძოლას მაგონებს.
გადაგვეხლიჩა ორთავეს შუბლი,
სისხლი აღარ გვაქვს,
ღია ჭრილობიდან მირონივით მოწვეთას ფიქრი:
„რიღასთვის წვალობ?!“