შეხედე თუ როგორ ცვივიან თუთები,
ნიავის უბრალო, უმწიკვლო შეხებით,
იფიქრე იმაზე, რომ ვეღარ შევხვდებით,
ვეღარ ვიკამათებთ, არც დასაბუთება
მოგვიწევს რაიმის, არადა გვიწევდა,
აბეზარ ბავშვებსაც მოვგავდით ხანდახან,
თუ გახსოვს ივნისი და ოქროს ჩარდახი
ან ჩვენი წითელი, აყალო მიწები?
ახლა კი სახლები სიზმრებად გადიქცნენ,
სიზმრებად გადიქცნენ შავ-შავი თუთებიც,
მეზობლის ბაღიდან გოგრა ბლის ქურდობა,
მეზობლის ბაღიდან გაქუსვლა სახლისკენ.
შუადღეს მდინარე. რიყეზე ქოთქოთი.
რა ფეხზე გვეკიდა ნიცშე და ფროიდი.
არ გვქონდა კოდაკი ან პოლაროიდი.
ბავშვობა - შემკული ფერადი ფოტოთი.
არც მობილურიდან ვგზავნიდით მესიჯებს,
ხშირადაც უსიტყვოდ ერთურთი გვიყვარდა,
მერე ცაცხვებიდან დაფრთხობა ჭილყვავთა
და სეტყვის ყინულთა მარცვლების მეჯლისი.
ჩვენც გამოგვაძევეს ბავშვობის ზღაპრიდან,
მახსოვს, უკითხავად დიდები დაგვარქვეს,
რა ძნელი ყოფილა, იმ დღეთა დაკარგვა.
გაფრინდნენ...