მე აქ ვარ. მარტო.
თქვენ კი მაინც მხედავთ მკაფიოდ.
თქვენთან არ ვარ და
მაინც გესმით ახლა ჩემი ხმა.
რამსიდროვეზე გადასწვდება
ჩემი ხმის ფირი,
ან ჩემი ლანდი
რამხელაზე შემიძლია
აფრად აღვმართო...

ძირს ვიყურები.
სადღაც ასსამოც სანტიმეტრს ვითვლი,
ამდენჯერვეა მოკეცილი
სული ლამპარში.
ვერ მიაყენებ მას კედელთან,
ვერ გაზომავ სანამ გაუშვებ...
ისიც არ იცი,
რამდენი გაქვს დრო,
რომ გაზარდო.

მე აქ ვარ.
სულის არა,
მისი ჩრდილის სივრცეზე ვფიქრობ.
ჩრდილი სულ სხვაა,
შეიძლება მთისხელაც იყო
და შენი ჩრდილი
ორ მეგობარს ძლივას ეკმაროს.
მზე როგორ გადგას, გააჩნია,
როგორ განათებს.

მე აქ ვარ.
როცა არ ვიქნები,
აი მაშინ
ვინ იქნება, ნეტავ, ჩემი მზე,
სულს რომ უკნიდან ზურგს გაუმაგრებს,
ჩრდილს რომ თქვენამდე მოატანინებს.