ზარმა მოცახცახემ
კორდი გააღვიძა,
გაუღიმა ცად მზეს
ძილ-ბურანში მიწამ.
გადაჯეგა რისხვამ
ცის კამარა ლურჯი,
გრუხუნით გაიხსნა
ტყედ,ზარის ხმა ურჩი.
მიეფარა არეს,
მთვარე თეთრი  -გაღმა,
და იქცა მძვინვარედ
მოღრჭიალე ტალღა.
მდელო მიჩუმათდა,
ძილს განუდგა ცალად,
ზარის ხმა კი გზასთან
ნელნელ მიიცვალა.

Колокол дремавший
Разбудил поля,
Улыбнулась солнцу
Сонная земля.

Понеслись удары
К синим небесам,
Звонко раздается
Голос по лесам.

Скрылась за рекою
Белая луна,
Звонко побежала
Резвая волна.

Тихая долина
Отгоняет сон,
Где-то за дорогой
Замирает звон.


1914 г.