შემოდგომის ყვავილებს , ვამჩნევ სასოწარკვეთას
გზა აბნეულ წვიმაში კრთომით, რომ სველდებიან
სულის აღტაცებაში, გრძნობებს, რომ ვერ გაბედავს
გაყვითლებულ სექტემბერს სევდით,  დანებდებიან.

რაა ჩვენი სიცოცხლის,  ფერთა პარადიგმები
ან სურნელის მცდელობა, სუსტი მეტაფორია
დღეს ვიშლები, ვიფრქვეი, ხვალ კი აღარ ვიქნები
გაზაფხულზე აღდგომაც, ცარიელი  ჭორია.