რა ვუყო მამის ვენახებს?
ბალახმა დამიჩაგრაო,
მისი ლანდი რომ ვერ ნახეს
მზეცა და მთვარეც ჩაქრაო.

რა ვუყო წაშლილ ბილიკებს?
ნაკვალევს ფარავს მოლიო...
მამავ, ნეტავი გენახა
ჩემი ორსული ცოლიო!

რა ვუყო ნუშის ნამყენსა?
გასხვლა უწევდა წელსაო,
მამის არყოფნით ნაწყენსა -
დარდი დაეტყო ხესაო.

მამავ უშენოდ, მესამე,
ეზოს მოადგა სთველიო,
შენ გელის, შენი კვნესამე,
ცული, ნამგალი, ცელიო.

რა ვუყო შენს ხის საწნახელს?
გამოშრა ღვინო სწყურია,
ვის ეთამაშოს ახალწელს,
თოვლში, ეს ჩვენი მურია?


რა ვუყო, მამავ, შენს უღელს?
რომ ვერ მოვირგე ბეჭსაო.
რა ვუყო ნუშის ნამყენს და
ჩამქრალ მთვარეს და მზესაო?


რა ვუყო, მამის ვენახმა,
დაკარგა თავის როლიო,
მამავ, ნეტავი გენახა
ჩემი ორსული ცოლიო!

მარკოზ ხვამლელი