უსასრულო, თეთრ წყვდიადში ყვავმა გადაიფრინა,
ფანჯარასთან გამალებით ფრთებს იფერთხავს ქარი,
თოვლმა მკლავზე დაიწვინა ეს ქუჩა და ის ბინა,
მაგიდასთან გელოდება ლიმონი და ჩაი.
მერე რა რომ გუშინდელს გავს უფერული ეს დღე,
გუშინდელიც უსაშველოდ გუშინწინდელს გავდა,
არც იმის წინ არ გყოლია მეგობრად და შემწედ
სულ არავინ, სულ არავინ მარტოობის გარდა.
ვიღაც მხრებდამძიმებული თოვლში მიაბიჯებს,
სადაცაა დაეცემა, მშველელი კი არ ჩანს...
მხოლოდ ზამთრით გაჟღენთილი, მოღუშული სივრცე,
მხოლოდ გადაულახავი დასასრულის განცდა.