ბევრი რამ მინდა ვთქვა...
ბევრი ტკენა გამოვრიყო ნაპირს...
ამის ნაცვლად, ვშიშობ
პირს წყენამოდებული წყალი არ ჩავიგუბო
და მერე ვინმე, ვის ბადესაც შეეწირება ჩემი თავისუფლება,
საგულდაგულოდ არ მოვწამლო.
ამიტომ, ისევ თქმა ვარჩიე ამჯერად.

მდინარედ ვერ ვიქეც
მზევერნახული წყარო ვარ
ერთადგილას რომ ვერ ჩერდება
და სინათლის მოლოდინში
დაუღალავად ჭრის არხებს
ვიწროს, მაგრამ საკმარისს
თავის გასატანად.

არწივი ვერა, მაგრამ
მობუზული ბეღურა ვარ
მისი ფრთებით.
კლდის გრეხილებზე ირაოს ვერა
მაგრამ ჩემს სამყოფ ხეთა ჯარს
კი ვუვლი გარს და ვიღაცას
თუ დავასკინტებ
იმედს ვუჩენ კეთილდღეობის.

ყვავილი ვერა, მაგრამ ნეშომპალა ვარ
ატმის ქერქსაც თავის საქმეს რომ გამოუჩენს...
დიდ საქმეს, რომელიც ყველას ბუნებრივი ჰგონია.
მიწა ვარ, რომელზე ფეხის დადგმითაც
ხვდებით თქვენს წონას და ადგილს.
უადგილობას-ვერა.