(პერსი ბიში შელლი)
    ყვება,  მოსული  ანტიკური  ქვეყნიდან,  მგზავრი:
"უდაბნოში დევს  ქვის ფეხები  უზარმაზარი.
ჩამხობილა და  ავსებია  სახე სილებით,
მკაცრად მზირალი , სიამაყით, ძალმოსილებით.
    სახე კი,ისე  იმზირება, თითქოს ,კვლავ, უფლობს,
ნაოჭიანი ტუჩი  იტევს  მუშტს და დაცინავს,
ამოუკითხავს    ის  ვნებები,კარგად    მის  სკულპტორს,
რომლებსაც ,დღემდე ,უსიცოცხლო ნივთებზე ძინავთ."
      ხელმა და გულმა  რომ  დასცინეს ,რომ  გამოკვებეს,
  შერჩენილია  ეს სიტყვები  ახლა,    კვარცხლბეკზე :
„ეს, მე ვარ,  ოზიმანდიასი, მეფეთა მეფედ;
შეხედეთ ამ ჩემს ნამოქმედარს , დეე,  შიშით ჰყეფდეთ.!“
    ისმის სისინი ნანგრევებში  ქარის  ეულის,
.      ქვიშას  შემორჩა ,    მხოლოდ, ნაშთი  მავზოლეუმის.

OZYMANDIAS of EGYPT

I met a traveller from an antique land
Who said:—Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. Near them on the sand,
Half sunk, a shatter'd visage lies, whose frown
And wrinkled lip and sneer of cold command
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamp'd on these lifeless things,
The hand that mock'd them and the heart that fed.
And on the pedestal these words appear:
"My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye mighty, and despair!"
Nothing beside remains: round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare,
The lone and level sands stretch far away.