იდგა აქერცლილი საღებავით სკამი ყინვაში, ნახევრად მშრალი,

იწვა,  ოდესღაც  კედლის,  ახალ ნანგრევზე  ალვის ხის ჩრდილი,

ცვიოდა ხმელი ფოთლები ქვემოთ, უმტკივნეულოდ გადაჰქონდათ სიცივით დამზრალ ტოტებს ეს ცვენა.

ნოემბრის ბოლოს ნაცნობი იყო აქ მყოფთათვის უკვე ეს სცენა.

მხოლოდ ფოთლების შრიალი და უპატრონო ლეკვის წკმუილი არღვევდა დუმილს.

მზე გამოექცა ნაომარ ქალაქს...