ქალას რომ ჩავგზავნი წყაროზე ხელსურით,
ოდას რომ თაკარა ივლისი აწვება

წლებს როცა გამოვფენ დაწვიმულ ზვინებზე
ფეხქვეში კი ჭრიალებს ბაბუის სამფეხა

სკამი და

ჩიბუხში ვაღვივებ ოცნებებს
მომავალს რომ არ სდევს ნისლი და ავდარი

ამგვარი სიცოცხლე მარგუნე უფალო
ვაჟი რომ მომივა ყანიდან

ნამგალი

ოფლიან მხარზე რომ
დაუდევს, წარბებით
რომ მოაქვს დაღლა და...

...და მაინც მედიდურ,
შემოდის ნაბიჯით საღამო ჭიშკარში,
ჩვენ ვვახშმობთ და ჭიქა ჩაიში

ეტევა სითბო და
ეტევა სევდაც და
ოცნებაც, ალერსიც...
მარგუნე უფალო.