* * *
On this Day I Complete my Thirty-Sixth Year
George Byron

მეც შემისრულდა ოცდათექვსმეტი წელი,
მაგრამ ამ თარიღს თან არაფერი ახლავს,
არც მოლოცვები, არც სიხარული მწველი,
მარტოსულობა ტკბილი ოჯახის ნაცვლად.

მხოლოდ გაქცევა, უმისამართო გზები,
ავტობუსები, აეროპორტი, კუპე,
პირველ სიყვარულს, ახალგაზრდობას, გზნებას
- აღარ ირეკლავს თხრილში ჩამდგარი გუბე.

ჩემი სამშობლოც, თითქოს არასდროს ვყავდი,
აღარ მეძახის, ალბათ ვჭირდები აღარ,
მიზიდულობის ძალას გასვლია ყავლი,
უცხო ქვეყანას გერი შვილივით ვყავარ.

აქ ისე ვფასობ, ვით კოსმოსური მტვერი,
ორიენტიდან გადმოხვეწილი სკვითი,
მრავალწერტილი, უკუწილადი, ტირე,
ჩამოწერილი, გადაგდებული ნივთი.

ნაოცნებარი ნანემსარივით მეწვის,
ხელშესახებ სულს  ნათითურები რჩება,
როგორც თვალიდან ამოღებული ბეწვი,
ჩემთვის არავის ენანებოდა რჩევა.

ყველამ გამტოპა, ყველამ დატოვა კვალი,
დაუნანებლად მინაწილებდნენ ჭკუას,
რა მსუბუქია კეთილმოსურნის ვალი,
კეთილმოსურნე კეთილმოსურნე თუა.

და თუკი ვინმეს გავუნაწილე პური,
არც უფიქრია წყალი მოეცა ჩემთვის,
ჰოდა, აივსო პატივისცემის სურა,
გადმოიღვარა გულმოწყალების ზეთი.

ფეხარეული იდეალების მარში,
ვეღარ მოვასწრებ ჩემი ცხოვრების რომანს,
სასოწარკვეთა ამომდგომია მხარში,
რა მაგარია ზოგადად გვერდში დგომა.

მოჩვენებითად ნაყოფიერი ლეღვი
ვდგავარ და ველი სიცხით გათანგულ ყარიბს
და უნაყოფოს ვიდრე დამწყევლის, ვეტყვი:
ამდენი წელი ჩრდილს გინახავდი, რაბი.