სინამდვილეში ყველაფერი არის პლაცებო.
თოვლიც ერთგვარი თერაპია. გინდა და ვერ თვლი
ფიფ-*-*
*-*ქებს,
თითქოსდა გადმოყარა თმისაგან ქერტლი
ღმერთმა, რომელიც რა ხანია აღარ არსებობს
მდიდრულ ტაძრებში. ალაგ-ალაგ ნაბუტბუტები
ლოცვის შემყურეს უკვდავება ისე მობეზრდა,
წამოჯდება ახლა სადმე, სველ ორღობესთან,
თოვლის ფიფქები *** რომ ცვივიან ბატიბუტივით...
მოსვამდა პეპსის, ჩაირთავდა ჩაპლინის კადრებს,
დაუფარავად იცინებდა წინა რიგიდან,
გადახურავდა პარტერს, როგორც ვინმე ფრიგიდულ
გოგონას-საბნით. აღსარებას რომ ანდობს პადრეს.
შესვენებისას გავიდოდა უბრბოო ჰოლში.
ზედიზედ ორ ღერ სიგარეტსაც სწრაფად მოწევდა,
სანთებელასაც მიუჩენდა ადგილს ლორნეტთან,
მოუმატებდა ჯერ ხველას და ხველამდე-ქოშინს,
დაუბერავდა ზამთრის ქარი ანტარქტიდიდან,
შემოიხვევდა ღმერთი ყელზე ნაცრისფერ კაშნეს,
არქტიკის მზეში ჰელიუმი უღმერთოდ გაშრა,
მესამე ღერსაც გაუკიდებს და ანტრაქტამდე-
ბავშვივით მისულს ახსენდება სოფლის ორღობე.
სოფლის ორღობე ანუ ღმერთის კინო-თეატრი.
სოფლის მღვდელი და კალატოზი და პედიატრი.
სოფლის ციცარი და იხვინჯა. ბატი. ხოხობი.
სინამდვილეში ყველაფერი არის პლაცებო.
სინამდვილეში ყველაფერი არის პლაცებო.
სინამდვილეში ყველაფერი არის პლაცებო.