დიდი  ხანია ,მძინავს ,სიზმარში  სიზმარს ვხედავ ,
არავინაა  ირგვლივ  გამღები  ხმის  და ჩქამის.
მხოლოდ  შენ მოხვალ  ჩემთან ,თმაშევერცხლილო დედა,
და მოგიყვები  ჩემზე- უკვე მომხდარს და  ჩავლილს,
მაგრამ ვერ  ვიზამ ისე  ,რომ შენც დარდისგან დადნე .
შევალამაზებ ამბებს , როგორც ნაძვისხის  ტოტებს .
კი  ვტყუი, მაგრამ თავთან ხომ მართალი ვარ  ცამდე ?
მინდა,  სასთუმლად  შენი  თბილი კალთა რომ მქონდეს.
ბარდნის.  მარტო  ვარ,  მცივა .რა შურიანი  გავხდი:
ფანჯრიდან მოსჩანს ტაძრის  ეზო–არც ისე ვრცელი
გადავსებულა  უკვე  უფლის მოშიში    ხალხით .
თითქოს  ერთ  ასკეტს  მეძებს  ათასი  მომლოცველი .
მე  რომ  არც  ღმერთის  მჯერა ,მე  რომ არც მოძღვრებს  ვუსმენ ,
ვერ მორევია ჯერაც ყინვა  ჩემს  შიშველ  ქუსლებს .
როგორ  ვიწამო ვინმე, ჩემი  თავის რომ არ  მწამს,
მე  ვერ  გავხდები  გუბე, მე  ვერ  მოვიშლი  წანწალს:
მე გადავლახავ ანდებს , მე  გადავლახავ მონბლანს .
ეშმაკი  ჯოხით  დამდევს  და სადაცაა მომკლავს .
ვიბორიალებ  ქარში და ქარებისგან  ვნებულს ,
კანს დამიფარავს  ციდან მოსული სიტყვის თოვლი.
აი,ამ ლექსით  ვიწყებ  რიგით მეორე კრებულს,
და ჩემი სულის ოთახს ისევ არეულს ვტოვებ.