ჯორჯ გორდონ ბაირონი - ემას

აი, დაუდგა აღსასრული ჩვენს სიყვარულსაც,
გაყრის ჟამია, მოსცილდები  მგზნებარე მეტრფეს,
ნაოცნებარმა ნეტარებამ გაიწარსულა,
ერთი ტკივილიც, დამთავრდება ყოველი მერე.

სამწუხაროა! ეს ტკივილი მწვავე იქნება
და ცრემლთა დენაც არ აგვცდება ორივეს ცხარე,
გვაშორიშორებს გამთიშველი დროის დინება,
რადგან დიდი ხნით მიაშურებ შორეულ მხარეს.

რა ვუყოთ! ჩვენ ხომ განგვიცდია მიჯნურთა შვებაც
და სიხარულის ცრემლს გვგვრის ნამყო ნასათუთარი
შორიახლოს ჩანს უძველესი გოდლების წყება,
ბავშვობის წლების საიმედო ნავთსაყუდარი,

გოთიკურ კოშკის სიმაღლიდან გაბადრულები
ხშირად გავცქერდით ტბას და მდელოს, მდგარნი სარკმელთან,
თუმც მხედველობა დაგვბინდვია ახლა კურცხლებით,
მზერას მოვავლებთ არემარეს უკანასკნელად,

სადაც სირბილში გაჯიბრება უწინ გვჩვეოდა,
დროის ტარება ჟრიამულით, ბავშვურ სიცელქით,
ქანცგაწყვეტილნი მივაღწევდით თელის ჩეროსთან,
თავს დამადებდი გულმკერდზე და ერთხანს ვიწექით.

გონს მიფანტავდა ნეტარება გულაჩქროლების,
მუმლს არ გიქშევდი და ვუმზერდი ჩამოშლილ კულულთ,
შურით აღვსილი შევცქეროდი ქინქლებს, რომლებიც,
დაგიკოცნიდნენ ქუთუთოებს თვალებმილულულს.

ისევ აბია ტბის ნაპირთან ნავი ხატულა,
გვისეირნია რითიც დრო-ჟამს ჩვენი ბალღობის,
მაღლობზე თელა ძველებურად კვლავ აღმართულა,
შენ გამო სადაც ხანგაშვებით ვძრომიალობდი.

გასრულდა ის დრო, ვეთხოვები ლხენას განუყრელს,
ვეღარასოდეს ვიყიალებ შენი თანხლებით,
ნაცნობ ბილიკებს ხვალ მარტოკა უნდა გავუყვე
და ფასს დაკარგავს უშენობით ეს სანახები.

არ უწვნევია გაყრის გამო ვისაც წვალება,
ის რას გაიგებს ბოლო ხვევნის მტანჯველ გრძნობების,
როცა ვშორდებით, ვინც გვიყვარდა უმხურვალესად
და სულის ნაწილს საუკუნოდ ვემშვიდობებით.

გვასევდიანებს სავალალო დაბოლოება,
ღაწვებს გვისველებს ანაცრემლი მწუხარ თვალების,
ეს არის ჩვენი სიყვარულის გამოგლოვება,
ოჰ, ღმერთო, ბოლო, უნაზესი გამოსალმებით!

10 თებერვალი, წმ. ეფრემ ასურის ხს. დღე, 2023 წ.


George Gordon Byron -  To Emma

Since now the hour is come at last,
When you must quit your anxious lover;
Since now our dream of bliss is past,
One pang, my girl, and all is over.

Alas! that pang will be severe,
Which bids us part to meet no more;
Which tears me far from one so dear,
Departing for a distant shore.

Well! we have pass'd some happy hours,
And joy will mingle with our tears;
When thinking on these ancient towers,
We shelter of our infant years;

Where from this Gothic casement's height,
We view's the lake, the park, the dell,
And still, though tears obstruct our sight,
We lingering look a last farewell,

O'er fields through which we used to run,
And spend the hours in childish play;
O'er shades where, when our race was done,
Reposing on my breast you lay;

Whilst I, admiring, too remiss,
Forgot to scare the hovering flies,
Yet envied every fly the kiss
It dared to give your slumbering eyes:

See still the little painted bark,
In which I row'd you o'er the lake;
See there, high waving o'er the park,
The elm I clamber'd for your sake.

These times are past — our joys are gone,
You leave me, leave this happy vale;
These scenes I must retrace alone:
Without thee what will they avail?

Who can conceive, who has not proved,
The anguish of a last embrace?
When, torn from all you fondly loved,
You bid a long adieu to peace.

This is the deepest of our woes,
For this these tears our cheeks bedew;
This is of love the final close,
Oh, God! the fondest, last adieu!

1805