ის ყვება ამბავს, მე კი როგორც ნაწილი ამბის,
ვისმენ და ვხვდები რა რთულია უბრალო სიღრმე,
და თვალებს შორის უხილავი ძაფების გაბმა
რომელიც რჩება სხვა თვალებში იმდენად მიღმა

რომ შემიძლია სულ უბრალოდ ვიჯდე და სმენა
მივაპყრო ფრაზებს, ემოციებს, აზრთა ქარაგმებს,
რომ აზრებს, ფრაზებს, ემოციებს და გადარჩენას
საერთო ჰქონდეს, ცხოვრებამ რომ ასე ალაგმა.

წაიღეთ ყველა გაფიქრება, სხვათაშორისად
რაც ხვდება აზრთა მივიწყებულ, მიჩქმალულ წიაღს,
და მსგავსად სიზმრად ხარმოსული მატადორისა
რაც გამაჩნია ყველაფერი აჰა, წაიღეთ.

რაც მთავარია, ის ყვება და მე ვისმენ მისას,
მე ვყვები ამბავს და მას ესმის, რაც მთავარია,
ნეტარ არიან ეს თვალები, თვალები ღვთისა
როცა ისმენენ და ამ სმენით ნეტარ არიან!