ბორის პასტერნაკი - აგვისტო

მზემ შეასრულა პირობა, თრთოლით
შემოიჭვრიტა დილაადრიან,
ზაფრანისფერი ირიბი ზოლით
ფარდას გასცდა და დაადგა დივანს.

უმალ დაფარა მხურვალე ოხრით
სოფლის სახლები, მაღნარი გვერდით,
საწოლი, სველი ბალიში დორის
და თაროს უკან ნაწილი კედლის.

მე გამახსენდა მიზეზი, რისად,
თავსასთუმალი დასველდა ცრემლით,
ტყის გზით მავალნი გიხილეთ სიზმრად,
წინ კი მიჰქონდათ სასახლე ჩემი.

მწყობრში ერთ-ერთმა წარმოთქვა მქისედ,
დღეს ძველი სტილით აგვისტოს ექვსი
შესრულდა, როცა იესო ქრისტემ
ფერი იცვალა ღვთაებრივ წესით.

ჩვეულებრივად უალო ნათლი
თაბორის მთიდან გადმოდის ზენა
და შემოდგომის ხვავის და მადლის
ნიშანს მიელტვის ყოველი მზერა.

თქვენ გაიარეთ მეჩხერი, მომცრო,
გაშიშვლებული მურყნარის ტევრი,
ელფერი ჰქონდა მთრთოლვარე კორომს
ახლადგამომცხვარ ნაბეჭდი კვერის.

მურყნარის ტევრის მდუმარე წვერთან
ცა მეზობლობდა მედიდურ გამით
და გაისმოდა მამლების მღერა,
გადაძახილი სივრცეში გაბმით.

სასაფლაოზე სიკვდილი ვნახე,
ჭირისუფლებში მდგომარე კუშტად,
მისჩერებოდა ჩემს სხეულს, სახეს,
რომ გაეზომა სამარე ზუსტად.

ყველა იქ მდგომმა შეიგრძნო მკვეთრად,
ლაპარაკობდა ვიღაცა წყნარად,
ესმათ წინმჭვრეტი ჩემი ხმის ჟღერა,
არ შეხებოდა რომელსაც გახრწნა:

“მშვიდობით, ფერისცვალების ცაო,
შენი ზადიკი სულს რარიგ სურდა,
საყვარელ ქალის ალერსის ცვარო,
შემიმსუბუქე ავბედის ურვა.

მშვიდობით, ყოფის გამქრალო კვალო,
დამცირებების უფსკრულო მწველო,
მასთან მებრძოლო ბედკრულო ქალო -
შენი ლაშქრობის ვიყავი მდელო.

გამოსათხოვარს ბოლოჯერ ვიტყვი,
გაშლილო ფრთებო, პოეტის ხვედრო,
სამყაროს ხატო, სრულქმნილო სიტყვით,
შემოქმედებავ სასწაულქმედო!“

14 აპრილი, დედაენის დღე, წითელი პარასკევი, 2023 წ.


Борис  Пастернак - Август

Как обещало, не обманывая,
Проникло солнце утром рано
Косою полосой шафрановою
От занавеси до дивана.

Оно покрыло жаркой охрою
Соседний лес, дома поселка,
Мою постель, подушку мокрую,
И край стены за книжной полкой.

Я вспомнил, по какому поводу
Слегка увлажнена подушка.
Мне снилось, что ко мне на проводы
Шли по лесу вы друг за дружкой.

Вы шли толпою, врозь и парами,
Вдруг кто-то вспомнил, что сегодня
Шестое августа по-старому,
Преображение Господне.

Обыкновенно свет без пламени
Исходит в этот день с Фавора,
И осень, ясная, как знаменье,
К себе приковывает взоры.

И вы прошли сквозь мелкий, нищенский,
Нагой, трепещущий ольшаник
В имбирно-красный лес кладбищенский,
Горевший, как печатный пряник.

С притихшими его вершинами
Соседствовало небо важно,
И голосами петушиными
Перекликалась даль протяжно.

В лесу казенной землемершею
Стояла смерть среди погоста,
Смотря в лицо мое умершее,
Чтоб вырыть яму мне по росту.

Был всеми ощутим физически
Спокойный голос чей-то рядом.
То прежний голос мой провидческий
Звучал, не тронутый распадом:

«Прощай, лазурь преображенская
И золото второго Спаса
Смягчи последней лаской женскою
Мне горечь рокового часа.

Прощайте, годы безвременщины,
Простимся, бездне унижений
Бросающая вызов женщина!
Я — поле твоего сражения.

Прощай, размах крыла расправленный,
Полета вольное упорство,
И образ мира, в слове явленный,
И творчество, и чудотворство».

1953