ჯორჯ გორდონ ბაირონი - მერის, მისი პორტრეტის მიღების შემდეგ

მედალიონზე როდესაც ვხედავ
პორტრეტს, დახატულს ოსტატის ყალმით,
გული განდევნის იმედით ელდას
და აღვივსები სიცოცხლის ძალით.

ჩანს თოვლისფერი მაღალი შუბლი,
ოქროვანი თმის ზილფები მსხვილი,
ტურფა ღაწვები მშვენებით სრული,
ბაგე, რომელიც მატყვევებს ხიბლით.

ვერ გამოსახავს ნახატი თვალი
ნამდვილის ლაჟვარდს, მომცურავს ცეცხლში,
ვერ წარმოჩნდება გიზგიზა ალის
კრთომა ვერასდროს მოკვდავის ხელით.

გადმოცემულა ოსტატის ფუნჯით
მისი იერი, თუმც არ ჩანს სხივი,
ააციაგოს იმგვარად ლურჯი,
ვით ზღვას მთოვარე ანათებს ბრწყინვით. 

უსიცოცხლო და უგრძნობო ასლო!
ძვირფას თილისმად დარჩები მარად,
ყველა ცოცხალზე მეტად რომ ფასობ,
ვინც ეს მომიძღვნა, იმ ერთის გარდა.

პორტრეტი მომცა, შიშობდა რადგან
შემაცდუნებდა მერყევ სულს ჟამი,
მარტივად შეძლო მან უღლის დადგმა,
ღალატის ხიბლი ალაგმა ამით.

როცა შევხედავ, გამიქრობს ურვას
და შემაგებებს იმედით მერმისს,
დავაცქერდები ბოლოჯერ სურათს
სულის გაყრის ჟამს ჩამქრალი მზერით. 

23 მაისი, წმ. სვიმონ კანანელის ხს. დღე, 2023 წ.


George Gordon Byron - To Mary, on Receiving Her Picture

This faint resemblance of thy charms,
(Though strong as mortal art could give,)
My constant heart of fear disarms,
Revives my hopes, and bids me live.

Here, I can trace the locks of gold
Which round thy snowy forehead wave;
The cheeks which sprung from Beauty's mould,
The lips, which made me 'Beauty's' slave.

Here I can trace--ah, no! that eye,
Whose azure floats in liquid fire,
Must all the painter's art defy,
And bid him from the task retire.

Here, I behold its beauteous hue;
But where's the beam so sweetly straying,
Which gave a lustre to its blue,
Like Luna o'er the ocean playing?

Sweet copy! far more dear to me,
Lifeless, unfeeling as thou art,
Than all the living forms could be,
Save her who plac'd thee next my heart.

She plac'd it, sad, with needless fear,
Lest time might shake my wavering soul,
Unconscious that her image there
Held every sense in fast control.

Thro' hours, thro' years, thro' time, 'twill cheer
My hope, in gloomy moments, raise;
In life's last conflict 'twill appear,
And meet my fond, expiring gaze.

1806