რაღაცნაირად საყვარელი ლექსია, მომეწონა

ძალიან მომეწონა ლექსი და  ნინო დარბაისელის კომენტარებ.

ძალიან კარგი ლექსია, მრავლისმთქმელი სათაურით.

კომბალი თუ საქართველოში არაპოეტური სიტყვაა და მაშინ სიტყვა "ათეისტი" საერთოდ არ უნდა არსებობდეს ლექსიკონში :)

აი, ვიპოვე. ორჯერ დევს აქ. ერთხელ დამოუკიდებელ ლექსად, მეორედ - ნაკრებში.

. გოლფი*
- -

შენ გინდა, იყო ლოდი და რკინა;
ასე უმწეოდ,  ხელის სავსავით
ცრემლს არ ყლაპავდე, თუკი გეტკინა
და პასუხობდე მუდამ ავს  - ავით;
აღარ გჯეროდეს აუხდენელი
და როგორც ცხვარი გაუპარსავი,
აღარ გაება ეკალ-ბარდებში,
როდესაც ფარას მისდევ არსაით;
არ მოგელანდოს,
რომ იმ არ-სანდოს
უნდიხარსავით,
უყვარხარსავით,
აღარ გესიზმროს  კიბე, რომელიც
მაღლდება, მაგრამ მიდის არსაით.

,,ცხვრული ცხოვრება - მაინც მითია,
ყველა სავალიც - არსაითია” -
ამოიოხრებ შენ გულმომბალი,-
,,სადაც არ  ელავს მწყემსის კომბალი
და გამოსავალს არსაით  ელი,
არსაით ივლი არსაითელი”.

მწვანე მინდორი,  ცასავით შორი.
გამოჩარხული ძვალი მრგვალი და
გამოჩორკნილი ხისგან ბურთი და
გამოტენილი მატყლით ტყავი და
კომბალი.
ფოსო.
ჩავარდნის ფასი.
არსი - ბალანსი.
წამი  მძაფრი და
ცოტაც და ...
აცდა!
აცდა,
გაფრინდაააა

შენ გინდა, იყო.

- - -
*  გადმოცემით,  ,,გოლფ-ქლაბის'  წინაპარი შოტლანდიური კომბალი  იყო.

ბ- ნო ოთარ, ბენ-ჰურ, გეგა - მადლობა
კომბალზე - ვერაფრით დავეთანხმები გეგას, არაპოეტური სიტყვააო.
პირადად მე მიმაჩნია, რომ არ არსებონენ არაპოეტური სიტყვები თანამედტოვე პოეზიაში. არსებობს  სიტყვის არაოსტატურად  გამოყენების შემთხვევები, თანაც უხვად.
როგორც მახსოვს,  ეს არ არის ერთადერთი ლექსი, სადაც კომბალი  დამჭირდა… ახლა ზუსტად არ მაგონდება, მგონი , ასდ 10-13 წლის წინ  გოლფის თამაშზე მქონდა ლექსი. გასაგებია, რომ მთლად სპორტის ამ სახეს არ მიეძღვნებოდა, ალბათ ფასადისთვის დამჭირდა.
  მკვლევართა დიდი ნაწილი მიიჩნევს, რომ გოლფი შე
ლტლანდიური წარმოშობისაა, მას მწყემსები თამაშობდნენ, კომბლით, რომელმაც გოლფის ჯოხის სახე მიიღო დღეს. ახლა სიტყვა გოლფს მოვძებნი და თუ ვიპოვე. , დავდებ.

გვერდში კომბალი - აქ ნიშნავს მორწმუნეობის,  მრევლისწევრად ყოფნის გამო რაღაცეებზე  მათ შორის თავისუფალ არჩევანზე უარის თქმა რომ გიხდება ადამიანს,  მოინდომებ და ეგრევე სასჯელი გხვდება.
  როგორც ჩანს, ის რაც თავისუფლებად გამოიყურება, ნების თავისუფლად გსმოხატვის იერი აქვს,  ყოფითი თვალთახედვით, არ წარმოადგენს ნამდვილ თავისუფლებას, მისი ილუზიაა.
  რაზეა ლექსი?
    ამ წინააღმდეგობრივ მდგომარეობაში ჩავარდნილ, სასოწარკვეთილ  ქალზე, რომელიც განსაცდელში ჩავარდნილი,  უბრალოდ კი არ ტირის, ბღავის.

ჩემია ზრით. კომბალი ყველაზე არაპოეტუტი სიტყვების  ათეულშია. მოკითხვა დიდი პატივისცემით ყველაზე დარბაისელ
ქალბატონ ნინოს. 

ათეისტი კი ვარ მაგრამ ალბათ ლექსიც ბოლომდე უნდა წამეკითხა.

კოხტა ლექსია, სწორი აქცენტებით

ძალიან კარგი ლექსია,
ღრმა შინაარსის მატარებელი და დახვეწილი.

მკითხველებს, რომელთაც სურვილი აქვთ, ლექსის შესახებ აზრის გამოთქმისა, რასაკვირველია,  მიესალმება ავტორი.
ხოლო მათ, ვისაც  საკუთარი ათეისტობის დემონსტრირება მაინცა და მაინც  აქ, მორწმუნის ლექსის ქვეშ, კომენტარში მოუნდება ,  უმორჩილესად ვთხოვ, თავი შეიკავოს და გაიხსენოს, რომ დემოკრატია ნიშნავს რწმენისა და აღმსარებლობის თავისუფლებას.
  მათ აქვთ უფლება,  არ სწამდეთ, სხვას - აქვს უფლება სწამდეს,  რაც და როგორც  გამართლებულად მიაჩნია, თუ  თავისი რწმენის გამოხატვით არ არღვევს მოქმედ კანონმდებლობას.
არამორწმუნის მხრიდან  აქ, კომენტარში, რწმენის თაობაზე გამოთქმული ნეგატიური აზრი თუ შენიშვნა, თუნდაც საკუთარი პოზიციის გამოხატვა -  ავტორს არაკანონიერად -  საკუთარი კონსტიტუციური უფლების  შელახვად მიაჩნია, რაკი თვლის, რომ  ეს არის  მის სივრცეში გამოხატული აგრესია - მიმართული მისი რწმენისადმი;
საკუთარი ლექსიცა და მისი კომენტარებიც  ავტორის ვირტუალური სივრცეა.