ჯორჯ გორდონ ბაირონი - ტრფობის ბოლო გამოსალმება 

Αει δ, αει µε Φευγει. - ANACREON  1

ტრფობის ვარდებო, სიცოცხლის ბაღს ანიჭებთ ხალისს,
თუმც  გეწვეთებათ შხამიანი ეკლის ნამები,
სანამ დრო მომკის უმოწყალოდ თქვენს ფურცლებს ნამგლით,
ან შემოკაფავს ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

ალერსით ვცდილობთ მოვაცილოთ საყვარელს სევდა,
სატრფოს გულს ვიგებთ დაპირებით, ფიცით, ამებით,
მაგრამ შემთხვევით შესაძლოა გაგვყაროს ბედმა,
ანდა სიკვდილმა ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

ვიდრე იმედი შეგვრჩენია მკერდში და ველით
ახალ პაემნებს, გულის აღმგზნებს ვნების ალებით,
თავმოტყუებით შევეცდებით ვაქარწყლოთ გესლი
თუნდაც მცირე ხნით, ტრფობის ბოლო გამოსალმების!

შეყვარებულთა ბედნიერი თუ მოჩანს წყვილი
და ყვავილობენ გაზაფხულზე ნორჩი კალმები,
ხანმოკლე ზეიმს ყინვიანი ზამთარი წბილი
მალევე მოსპობს ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

ძვირფასო ლედი! დაგისველდა ფერმკრთალი ლოყა,
აგიწყლიანა მწუხარებამ მშვენი თვალები,
შენი გონება წუთისოფლის ქარცეცხლში მოყვა,
გარდაიცვალა ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

ის კაცთმოძულე რომელია, ვინც უფრთხის ქარიტს,
გადახვეწილა ქვაბულებში, ველურ ჭალებში,
გააფთრებული ვინც დაჰყმუის ხეობას ქარში,
მთა კი პასუხობს ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

ზიზღმა შეცვალა გულისგულში მხურვალე ვნება,
ერთ დროს ტრფიალის შარბათებში ამონავლები,
სასოწარკვეთის ბნელი ტალღით სისხლძარღვი ჭკნება,
გონი შმაგდება ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

შურს მსხემის, რომლის სულსაც მოსავს აბჯარი რკინის,
ვისაც სიამეც, სადარდელიც შეხვდა ნაკლები,
ვინც ვერ გრძნობს ტკივილს  და დასცინის საწუხარს სპლინის,
არ იდრიკება ტრფობის ბოლო გამოსალმებით!

რბის სიჭაბუკე, იმედს აშთობს სიმყრალე ხაშმის
და მგზნებარება გახუნდება ჟამის ცვალებით,
ახალგაზრდულ ფრთებს სიყვარული ხელახლა გაშლის,
მიქრის სუდარით ტრფობის ბოლო გამოსალმების!

ასტრეა იტყვის, ნეტარებას თუ ზეცა მოგვცემს,
სანაცვლოდ მოგვთხოვს სინანულს და თმენას წვალების,
ვინც აღავლენდა სიყვარულის ტაძარში ლოცვებს,
ზღავს სატანჯველით ტრფობის ბოლო გამოსალმების!

კვიპაროსის და მირტის რტოებს მოითხოვს წმინდა
სამსხვერპლო ნათლის, მომცემელი ღვთის მოწყალების,
მირტის ყვავილებს ზეაღმტაცი გრძნობების ნიშნად,
ხოლო კვიპაროსს -  ტრფობის ბოლო გამოსალმების!

26 მაისი, 2023 წ.

1  და ის ყოველთვის გამირბის, ყოველთვის... - ანაკრეონი


George Gordon Byron - Love's Last Adieu

Αει δ, αει µε Φευγει. - ANACREON 1

The roses of Love glad the garden of life,
Though nurtur'd 'mid weeds dropping pestilent dew,
Till Time crops the leaves with unmerciful knife,
Or prunes them for ever, in Love's last adieu!

In vain, with endearments, we soothe the sad heart,
In vain do we vow for an age to be true;
The chance of an hour may command us to part,
Or Death disunite us, in Love's last adieu!

Still Hope, breathing peace, through the grief-swollen breast,
Will whisper, Our meeting we yet may renew:
With this dream of deceit, half our sorrow's represt,
Nor taste we the poison, of Love's last adieu!

Oh! mark you yon pair, in the sunshine of youth,
Love twin'd round their childhood his flow'rs as they grew;
They flourish awhile, in the season of truth,
Till chill'd by the winter of Love's last adieu!

Sweet lady! why thus doth a tear steal its way,
Down a cheek which outrivals thy bosom in hue?
Yet why do I ask?---to distraction a prey,
Thy reason has perish'd, with Love's last adieu!

Oh! who is yon Misanthrope, shunning mankind?
From cities to caves of the forest he flew:
There, raving, he howls his complaint to the wind;
The mountains reverberate Love's last adieu!

Now Hate rules a heart which in Love's easy chains,
Once Passion's tumultuous blandishments knew;
Despair now inflames the dark tide of his veins,
He ponders, in frenzy, on Love's last adieu!

How he envies the wretch, with a soul wrapt in steel!
His pleasures are scarce, yet his troubles are few,
Who laughs at the pang that he never can feel,
And dreads not the anguish of Love's last adieu!

Youth flies, life decays, even hope is o'ercast;
No more, with Love's former devotion, we sue:
He spreads his young wing, he retires with the blast;
The shroud of affection is Love's last adieu!

In this life of probation, for rapture divine,
Astrea declares that some penance is due;
From him, who has worshipp'd at Love's gentle shrine,
The atonement is ample, in Love's last adieu!

Who kneels to the God, on his altar of light
Must myrtle and cypress alternately strew:
His myrtle, an emblem of purest delight,
His cypress, the garland of Love's last adieu!


1  And he is always fleeing me, always … “Anacreon”