ჯორჯ გორდონ ბაირონი - გახსოვდეს იგი, ვინც ვნების ძალით

გახსოვდეს იგი, ვინც ვნების ძალით
გამოიცადა ბედითად, მკაცრად, 
თუმც გვედებოდა ტრფიალის ალი,
უნდობარმა დრომ მაინც ვერ დაგვცა.

მიმქრალი თვალი, სანდომი მკერდი,
დაავიწყებდა ხვაშიადს სირცხვილს,
მაგრამ ოხრავდი მვედრები მზერით 
და ველურ სურვილს ვიხშობდი კიცხვით.

ვიცი დავკარგე განცხრომა ამო,
მაგრამ გარიდე ჯავრსა და წყენას,
აღარ მოგიწევს აუგის გამო
წლობით სინდისის ამაო ქენჯნა

და თუ აგორდა ჭორების ტალღა,
ნუ დაუჯერებ ავენა მძრახველთ,
როს მყვარებელ გულს მოსცხებენ ტალახს,
შეუბღალავენ ნაცილით სახელს.

პატივმოყვარე ბოროტთა ზრახვას
მწამს არ აჰყვები, მარიდებ დამღებს,
შენს უბიწო სულს დავლოცავ ახლაც,
როცა სრულიად მარტო ვარ ღამე.

ასცილდებოდა გულს მძიმე ლოდი,
თუ უფრო ადრე შეგვყრიდა წერა,
შემიყვარებდი გარეშე ცოდვის
და ვიქნებოდი საფერი ბევრად!

სიმშვიდე პოვე! ვით გქონდა ადრე,
მყვირალა სოფელს დაეხსენ მხოლოდ,
გადაივიწყე ტკივილი მწარე,
ეს ყოფილიყოს საცდური ბოლო.

გული დაკნინდა მწიკვლით და წუნით,
ჩამორთმევია იმედი ხვალის,
ისევ რომ შემხვდე ზიმზიმში გუნდის,
ჩამინერგავდი ნუგეშს და ხალისს!

სადაც ჩემგვარი წუხილი, ლხინი
უსარგებლოა, ამაო ვნება,
იმ გარემოში მოელის გვრინი
და ჩემნაირად განმცდელი კვდება.

შენი სინორჩე, სინაზე, შახი...
განმარტოებით გამოცდა რწმენის,
გუმანით ვხვდები, რა დამწველ სახმილს
უმკლავდებოდი უსაზღვრო თმენით.

ო, გევედრები შემინდო ხათა,
ცრემლის ყოველი დაღვრილი წვეთი,
შენს ძვირფას თვალებს მოვცილდი, რათა
აღარ დადინდეთ კურცხლები ჩემთვის.

სასტიკი ფიქრი მომიკლავს იმედს,
რომ ვერ შევხვდებით და გულს ხრავს ჯავრი,
დავყაბულდები განაჩენს მძიმეს,
სამართლიანად შევრაცხე მსჯავრი.

რომ მყვარებოდი ნაკლებად მძაფრად,
არ გავხდებოდი ტრფიალის მსხვერპლი,
გადავიტანდი ადვილად გაყრას,
თუ ჩაგიგდებდი შემცოდე ხელში.

2 ივნისი, 2023 წ.


George Gordon Byron - Remember Him, Whom Passion's Power

Remember him, whom Passion’s power
Severely deeply vainly proved:
Remember thou that dangerous hour,
When neither fell, though both were loved.

That yielding breast, that melting eye,
Too much invited to be blessed:
That gentle prayer, that pleading sigh,
The wilder wish reproved, repressed.

Oh! let me feel that all I lost
But saved thee all that Conscience fears;
And blush for every pang it cost
To spare the vain remorse of years.

Yet think of this when many a tongue,
Whose busy accents whisper blame,
Would do the heart that loved thee wrong,
And brand a nearly blighted name.

Think that, whate’er to others, thou
Hast seen each selfish thought subdued:
I bless thy purer soul even now,
Even now, in midnight solitude.

Oh, God! that we had met in time,
Our hearts as fond, thy hand more free;
When thou hadst loved without a crime,
And I been less unworthy thee!

Far may thy days, as heretofore,
From this our gaudy world be past!
And that too bitter moment o’er,
Oh! may such trial be thy last.

This heart, alas! perverted long,
Itself destroyed might there destroy;
To meet thee in the glittering throng,
Would wake Presumption’s hope of joy.

Then to the things whose bliss or woe,
Like mine, is wild and worthless all,
That world resign such scenes forego,
Where those who feel must surely fall.

Thy youth, thy charms, thy tenderness
Thy soul from long seclusion pure;
From what even here hath passed, may guess
What there thy bosom must endure.

Oh! pardon that imploring tear,
Since not by Virtue shed in vain,
My frenzy drew from eyes so dear;
For me they shall not weep again.

Though long and mournful must it be,
The thought that we no more may meet;
Yet I deserve the stern decree,
And almost deem the sentence sweet.

Still had I loved thee less my heart
Had then less sacrificed to thine;
It felt not half so much to part
As if its guilt had made thee mine.

1813