სურვილი გამიჩნდა მეთქვა,
რომ ცოტანი ვართ ჩვენ...

ო, ღმერთო,
პირველად ვახსენე
თავი სხვებთან ერთად...

სხვა რამეს ვამბობდი
და უცებ  "ჩვენ"
წამომცდა...
და  მომეშვა გულზე.

ყველა კომპლექსი ხომ...
განა დავივიწყე?
ან დავიღალე თრევით?
"ჩვენ"-ს ვერ ვუსადეგე
და ცივად  მივატოვე.

ახლა სულერთია
სხვა რას იტყვის ჩემზე,
აკვარიუმდიდან მდინარეში ვხტები.

(თუ ვერაფერს მიხვდით,
გაიღიმეთ,
არასოდეს ვცდილობ
თავი მოგაწონოთ.)

მდინარეში ვხტები
და ეს ნახტომი ჩემთვის...
მსურს  რომ...
ასე გვიან,
მაგრამ  საეტაპო გახდეს.