დაზამთრებამდე უსაყვარლესი, ჩემი გადია გარდაიცვალა
ვით მზის სხივებმა შუქი დალია, გაქრა მიჩუმდა არ უწვალია
ენაწყლიანი ვიყავ მანამდე , მანამდე ვიყავ ენა მარცვალა,
ვიდრე სიყვარულს ადამიანურს შევერეოდი არ დამაცალა.

თეთრ თოვლზე მთვარე, ენა ჭარტალა რას ქირქილებდა ვერ გამიგია
ან მიკიოტი ღამე ცალთვალა გაუთავებლად რად გაჰკიოდა
იმ ღამით ჩემი სიცოცხლის ნერვებს ჩემი გადიას სურნელი ჰქონდა
გადასუდრული ჭალების გულში ელვად მომსკდარი ქარები ძწრწოდა.

რა მექნა ასე ყველასთან მარტოს, მე მივატოვე მისი ცხედარი
გავემართე და არ ვიცი ამ დროს , რად არ მომდევდა ხმები წარსულთა
მე ჩავესვენე მატარებელში, იქ კი სუდარა კრთოდა ფერმკრთალი
იქ განადგურდა წუთისოველი , მთელი ცხოვრება იქვე დასრულდა.

ჩემი გადია გარდაიცვალა, ვინ უპატრონა საბრალო მოხუცს
ვინ მიაცილა გზამდე სამარის, ან კვლავ კიოდა ჭოტი ცალთვალა
ერთი ვიცოდი დანამდვილებით, დაზამთრებამდე ნოემბრის სუსხში
ჩემი  გადია გარდაიცვალა.

შემდეგ  რა იყო ჩემი ცხოვრება, აზრთა ჭიდილი ხალხთა სიმრავლე
მე იქ დავბრუდი მისებრ მოხუცი, იმავე საწოლში გარდავიცვალე.