რობერტ ბერნსი - ბუს

ღამის ფრინველო, დაღვრემილო, რატომ შფოთდები,
რისთვის დაარღვევ შუაღამის დუმილს მკვნესები,
ალბათ აღძრული, ჩრდილოეთის ქარაშოტები
ექადნებიან შენი ბუდის თალარს შესევით.

ეგება დარდობ შემოდგომით გაძრცვილ სამოსელს
უღრან ტყეების, მარტოობას სააქაოში,
ან შიშობ, ყინვა ესტუმრება შენს თბილ სამყოფელს
და გიგლოვებენ ფრინველები სუსხით გათოშილს.

ეულო ჩიტო, სევდიანი შენი ნამღერი
ჩაიკარგება უგულისხმო ღამის წკვარამში,
ვერც მეგობარი განუგეშებს, ყელმონაღერი
დააგუგუნებ როცა ბინდში კილოს ვარამის.

აკვნესდი ჩიტო, მარტოსულო, გვრინის მოზარევ,
გაგვიზიარე სადარდელი თავსმონახვევი,
ომახიანად რათა სევდის ჰანგი მოზვავდეს
და მოეფინოს არემარეს შენი ნახმევი.

როცა ცრემლებით უსველდებათ ნაზი ლოყები,
განა კნინდება ლამაზმანთა ტურფა სახება,
არც მოაკლდება გულს სიკეთე გამოგლოვებით,
ბედნიერება თანალმობით როდი წახდება.

არა, ზარნაშოვ, შენს ხმას განა სიტკბო აკლდება,
თუმც მწუხარება არასოდეს ჩამოგშორდება,
არ საჭიროებ გაზაფხულის ჰანგთა თანხლებას,
სევდა გაძალებს უკუნეთის გამოსწორებას.

რა უშავს, თუკი დღის მგალობლებს ეთაკილები,
არ სიამოვნებთ შენი მღერა ნაგვიანები,
დამდუმარდება მწუხრში შაშვის შეძახილები, 
დაღამებულზე როცა ძლიერ ახმიანდები.

ძველ ციხე-კოშკში, შელახულში ჟამის მახვილით,
შეიყუჟები, მოისურვებ სხვენში ბუდებას,
შენი ნაკივლის ხმამაღალი გამოძახილი
ტყეს და უსურვაზს მოივლის და დაგიბრუნდება.

როცა გუგუნებ, მანეტარებ იმგვარ მოლხენით,
ვით სატრფო ტკბება იადონის ღამის ავაჯით,
თითქოს ავბედით ჩაგრულ ყარიბს, ჯავრით მოწყენილს
თანაუგრძნობ და გამხნევებას ცდილობ ნატანჯის.

9 სექტემბერი, 2023 წ.


Robert Burns - To the Owl

Sad bird of night, what sorrows call thee forth,
    To vent thy plaints thus in the midnight hour?
Is it some blast that gathers in the north,
    Threatening to nip the verdure of thy bower?

Is it, sad owl, that Autumn strips the shade,
    And leaves thee here, unshelter’d and forlorn?
Or fear that Winter will thy nest invade?
    Or friendless Melancholy birds thee mourn?

Shout out, lone bird, from all the feather’d train,
    To tell thy sorrows to th’ unheeding gloom;
No friend to pity when thou dost complain,
    Grief all thy thought, and solitude thy home.

Sing on, sad mourner! I will bless thy strain,
    And pleas’d in sorrow listen to thy song:
Sing on, sad mourner; to the night complain,
    While the long echo wafts thy notes along.

Is beauty less, when down the glowing cheek
    Sad, piteous tears, in native sorrows fall?
Less kind the heart when anguish bids it break?
    Less happy he who lists to Pity’s call?

Ah no, sad owl! nor is thy voice less sweet,
    That Sadness tunes it, and that Grief is there;
That Spring’s gay notes unskill’d, thou canst repeat;
    That Sorrow bids thee to the gloom repair.

Nor that the treble songsters of the day
    Are quite estrang’d, sad bird of night! from thee;
Nor that the thrush deserts the ev’ning spray,
    When darkness calls thee from thy reverie—


From some old tow’r, thy melancholy dome,
    While the grey walls, and desert solitudes,
Return each note, responsive to the gloom
    Of ivied coverts and surrounding woods:

There hooting, I will list more pleas’d to thee
    Than ever lover to the nightingale;
Or drooping wretch, opress’d with misery,
    Lending his ear to some condoling tale.


თამარ ერისთავის თარგმანი - ბუს

მწუხრის ფრინველო,მწუხარეო,ასე რას გმინავ,
შუაღამისას რას ქვითინებ განამწარები,
მწვანე ფანჩატურს შეხიზნულო,ალბათ შენს ბინას
ემუქრებიან ჩრდილოეთის ცივი ქარები.

იქნებ შიშობ, რომ შემოდგომა დღემილეული
სამოსს იძარცვავს, რჩები მარტო, მიუსაფარი,
იქნებ ობლობამ მოგიჩინა სევდა წყეული,
ან დაუნდობლად გეჩვენება მკაცრი ზამთარი.

ჩიტო,ეულო,დღის სინათლეს გამოქცეულო,
უგულო წყვდიადს თუ შესჩივლებ სატკივარს შენსას,
თორემ,მეგობრის თანაგრძნობას გადაჩვეულო,
სხვა ვინ მოუსმენს შენს ქვითინს და შენს მწარე კვნესას.

იმღერე,მწუხრის მოზარეო,დავლოცავ შენ ჰანგს,
მაგ სიმღერაში ეგებ ვპოვო გულის წამალი,
იმღერე,მწუხრის მოზარეო,მოგისმენ ერთხანს
და შენს სიმღერას გაიტაცებს ექო ფრთამალი.

მშვენიერ სახეს რას დააკლებს ცრემლების დენა,
გულში სიკეთეს როგორ ჩაკლავს ნაღვლის ტარება,
გულკეთილობას ვით მოგვაკლებს ჭირთა მოთმენა,
ბედნიერებას-სხვისი დარდის გაზიარება.

არა, ფრთოსანო, ნაღვლიანო, ტკბილია ეგ ხმა,
თუმც მწუხარებით და კაეშნით ქვეყნად შობილა,
ვერ აგამღერა გაზაფხულის სითბომ და ეშხმა,
სევდამ გაკვნესა და წყვდიადმა დაგიდობილა.

მერე რა ვუყოთ,თუ ფრთოსნები,მგოსნები მზისა,
თავს გარიდებენ მოზარეო შავი უკუნის,
შაშვი თუ სტვენას მიატოვებს ჩირგვებში მყისვე,
როგორც კი მწუხრში გაისმება შენი სლუკუნი.

ციხე-დარბაზთა ნანგრევებში მოთქვამ და გოდებ,
ქურდი კედლები გამოსცემენ შენს მწარ გოდებას,
თავზე ევლება შენი ჰანგი ხავსიან ლოდებს
და ტყის უღრანში ისევ კვნესით გამეორდება.

შენს ხმას,ზარიანს, მე ხალისით ყურს ვუგდებ განგებ,
როგორც მიჯნური ბულბულის ხმას და ტკბილ გალობას,
ისე მოველი გულისწამღებ სევდიან ჰანგებს,
როგორც ბედისგან განწირული ბედის წყალობას.


Маршак - СОВА

О птица ночи! Жалобу свою
Ты изливаешь в полночь скорбным стоном -
Не оттого ль, что в северном краю
Родится холод - смерть росткам зеленым?

Не оттого ль, что облетев, листва
Тебя лишит укромного навеса?
Иль зимних бурь страшишься ты, сова,
Ночной тоски безжизненного леса?

Твой стон летит в неслышащую тьму.
Всегда одна, зловеща и угрюма,
Ты не вверяешь в мире никому
Своих тревог, своей бессонной думы.

Пой, плакальщица ночи! Для меня
Твой грустный голос - тайная утеха.
В полночной тьме без звука и огня
Твои стенанья продолжает эхо.

Неужто лик земли не так красив,
Когда природа плачет в час ненастья?
Бедней ли сердце, горе пережив,
И от участья меньше ль наше счастье?

Нет, одинокий стон из тишины
Мне по сердцу, хоть он рожден тоскою.
Он непохож на голоса весны,
На летний щебет счастья и покоя

Пусть днем не слышно песен из гнезда
И самый день заметно стал короче,
Умолкла трель вечерня дрозда, -
Ты в сумраке н спишь, певица ночи.

С высокой башни где-нибудь в глуши,
Где ты ютишься в тайном закоулке,
Где лес и стены древние в тиши
На каждый звук рождают отклик гулкий, -

Твой хриплый голос для меня звучит,
Как трели соловья чете влюбленной.
Так ловит тот, кто всеми позабыт,
Унылый отзвук песни отдаленной.