მორიგი ღამე, როგორც სახადი, დგას და ოთახში ზაფხული კვდება. ოცნება თითქოს სახედარია, ნაშიმშილარი, მის გამოკვებას სჭირდება ჩემი უგულო მკერდი, რომ ამოჭამოს ხორცი შიგნიდან და თითქოს ლექსი, ხვალ დასაწერი, მიყურებს - მიწის ღია პირია. თევზებსაც მთვარე ჩაალპათ პირში, გაქვავდნენ ვერცხლის მწველი წვეთები, დაბრმავებული, ცხოვრების ნისლში, დავეხეტები ხელის ცეცებით .