მორიგი ღამე, როგორც სახადი,
დგას და ოთახში ზაფხული კვდება.
ოცნება თითქოს სახედარია,
ნაშიმშილარი, მის გამოკვებას
სჭირდება ჩემი უგულო მკერდი,
რომ ამოჭამოს ხორცი შიგნიდან
და თითქოს ლექსი, ხვალ დასაწერი,
მიყურებს - მიწის ღია პირია.
თევზებსაც მთვარე ჩაალპათ პირში,
გაქვავდნენ ვერცხლის მწველი წვეთები,
დაბრმავებული, ცხოვრების ნისლში,
დავეხეტები ხელის ცეცებით .