“სასაცილოა, პატარა და დიდი ისარიც
საათში ერთხელ, წუთით მაინც, ერთად არიან.
ჩვენ კი, ისრებმა, ერთმანეთი ვეღარ ვიცანით,
ახლა ჩვენ შორის სიჩუმეა ენატანია”

არ გაჩერდეთ, მშვენიერია!))

ჰო, აი ჩემი ბოლო დროის საკითხავიც სწორედ ეს არის, დავხარო თავი და წრეზე მოსიარულეთა ნერვოტულ ფერხულში ჩავება, თუ დაველოდო, როდის დამემთხვევა, თუ დავემთხვევი სიმართლეს?!
ნამდვილად კარგია, არაერთგვაროვან ფიქრებს ბადებს .

ვინმეს მაჯაზე დავეკიდო,
თუ ჩემთვის ვიყო მუდამ კედელზე?! :)

ეს ხუმრობით, ისე კი კარგი იყო...

სულ  მართლობაც  არ  შეიძლება!