დავიწყებ,  თავიდან დავიწყებ
და კვლავაც ბოლომდე გავივლი,
არ ვუფრთხი მე განვლილ ნაბიჯებს,
არც მიფრთხის ნაბიჯი განვლილი.
ხელახლა დავუშვებ შეცდომას
ძველს არა, ახალს და ახლიდან
ვინანებ მცდარ გზაზე შედგომას,
საყვედურს ერთხელაც ავიტან.
მეზობლებს ჭორებში ავყვები,
კბილდასმულს გავკიცხავ მათსავით,
საღამოს კი პროსპექტს გავყვები
გაკიცხულს შევხვდები დასავით.
ავიღებ ვალებს და პირობას:
"ხვალ მოგცემ", მე კვლავაც დავარღვევ,
ზღვა ხალხში ვერ ვიზამ გმირობას
და ვრცელ რიგს ურიგოდ გავარღვევ.
ზოგჯერ შეხვედრაზე არ წავალ,
ზოგჯერაც გავაცდენ სამსახურს,
არ გავცემ თვიურად გასავალს-
ქვითრებზე ულმობლად ასახულს.
სტუმრებს კარს ღიმილით გავუღებ,
გვიან კი მათ წასვლას ვინატრებ,
ფანჯრიდან თვალთვალსაც დავუწყებ
ამ ჩემი კორპუსის ბინადრებს...
...
რა ვქნა, მეც ცოდვილი კაცთ მოდგმის,
ვცდილობ სხვის ცხოვრებით გავერთო,
ოღონდაც არასდროს მეგობრის
ნდობას არ გავიხდი საეჭვოდ.