დღე არის აქ ცისფერ კამკამად მოსული,
სიფხიზლის საუწყოდ ნათლით შემოსილი.
ეს ტყეა ფოთოლებით ნიადაგმოსილი.
ეს შენ ხარ გრძნობებით კვლავაც გულმოსული.

ლივლივი ცისფერი წამწამებს დამიყოფს,
მწვანეთა ჩეროში ენძელებს დამიფენს,
ღიღინი ხეთა ჩრდილს ფარულად აუწყებს,
რომ შენ ხარ ნაცნობი, უცხოს კი არ უცხობ.

როცა გათენდება უმზო და უტვინო,
უტიფრად დამაგლეჯს ხელებს მუზაიკო,
ტერფებს მოზაიკა ყინულად დაიდნობს,
მოედნებს დავუგდებ ყურს თუ მუზა იყო.